Prolog

Czy można kochać jednocześnie dwie osoby? Jeszcze do niedawna powiedziałabym, że nie. Kiedyś był to dla mnie absurd, żeby swoje serce powierzyć aż dwóm mężczyzną. Teraz wiem, że miłość jest wielka, bezgraniczna, mocna. Miłości wystarczy dla nieograniczonej liczby osób. Ona po prostu jest. Teraz kochając jednocześnie dwóch wspaniałych chłopaków mogę powiedzieć, że coś takiego jest, istnieje. Czy jest łatwo? Nie. Jak daje radę? Nie wiem, chyba w ogóle nie daje. Miłość wysysa z nas energię. Przez miłość miotamy się, dajemy ponieść emocją. Miłość do drugiej osoby nas wykańcza. Miłość do dwóch osób wykańcza podwójnie. Podwójne cierpienie, podwójny ból, smutek, strach, strata. Wszystko odczuwamy dwukrotnie. Zakochując się jednocześnie w dwóch osobach jesteśmy jak żołnierz który idzie na samobójczą misję. Wiemy, że to nas wykończy ale nie wycofujemy się z tego. Człowiek tak bardzo pragnie miłości, że jest gotowy na wszystko. Tylko, że w miłości do dwóch osób zawsze są trzy co oznacza, że jedna będzie musiała odejść. Nikt nie chce być tą osobą. Nikt nie chce odchodzić, tak samo jak nikt nie chce wyznaczać osoby do odejścia. Łatwiej jest trwać w toksycznym trójkącie niż wybrać i pozbawić kogoś szczęścia. Ja nie chciałam tego robić. Pozwoliłam zapędzić się w sytuacje bez wyjścia. Byłam ptakiem otoczonym przez dwa inne ptaki. Nie ważne w którą stronę chciałabym pójść, jeden z ptaków i tak by ucierpiał. Jak zwykle namieszałam.

 

,,Kochając jednocześnie dwie osoby narażamy się na podwójne cierpienie.”
 

 

***

Takie streszczenie fabuły. Opowiadanie o osiemnastoletniej Emilli Broź. Mieszkance Łodzi i fance Widzewa Łódź, która zakochuje się jednocześnie w dwóch piłkarzach stołecznego klubu. Oklepane, mało orginalne? Może ale dla mnie mimo to ciekawe. Zachęcam do śledzenia bloga i bycia ze mną podczas publikowania tej historii.